De wereld op zijn kop

Dag 3
Na een voor ons lange nachtrust, zo'n 15 uurtjes, waren we allemaal de reis weer te boven. Fris en monter  hebben we 's morgens besloten gezamenlijk te gaan ontbijten op de kamer bij Sandra en Harrie. Daar de studio ingericht is voor 2 personen moest er nog wel het één en ander geleend worden. Een paar lepels, borden, glazen, kopjes en stoelen is nogal snel geregeld maar een  tafel die zich niet door de deur laat manouvreren minder. Het meubilair moet dus eerst gesloopt worden aleer het geplaatst kan worden... Niet daar we ons daar aan gewaagd hebben maar wel wat vreemd. De boodschappen voor het ontbijt werden gehaald uit de supermarkt zo'n 3 kwart kilometer verder, die we gisteren ook al even hadden bezocht. Het erheen lopen valt dan erg mee want dat gaat bergafwaarts, de terugweg met de volle boodschappentassen tegen de bult op lastiger. Eenmaal terug gekomen komen we tot de ontdekking dat er pal naast het hotel een minisupermarkt zit. Zo zie je maar weer je ontdekt telkens wel weer wat... Sandra en Harrie waren onze hosts en hebben ons een verrukkelijk ontbijt aangeboden. Een echt op elkaar ingespeeld team, menig restaurant zou jaloers zijn op zulk personeel. Ondertussen waren we er ook achter dat we een wasmachine hadden in de studio. Sterker nog het was een was-droog-combinatie. Wel jammer dat de deurhendel er af was gebroken, maar met een beetje fingerspitzengefühl was de deur wel dicht te krijgen.. Maar met diezelfde fingerspitzen kreeg je dat kreng niet meer open, hoeveel gefühl je dan ook in je vingertoppen mag hebben. Gelukkig is er dan altijd wel zon'n Willie Wortel die wel iets gereedschap heeft meegenomen. Je weet wel zo'n multif'unctionele alles in 1-tool van pakweg 5 euries bij een actie van de Aldi. Dat tangetje did the job. Dat diezelfde Willie Wortel op zijn kamer de wasmachine ook al had geprobeerd en daarbij de hele keuken al blank had gestaan is maar bijzaak. Gelukkig grensde de keuken aan het woongedeelte zodat het water gretig werd opgezogen door het tapijt waardoor het opdweilen van het water op die paar tegels een wissewasje was. Uiteindelijk is ook deze was bij Sandra en Harrie door de machine gegaan op de welbekende procedure. Bij Trudy en Harrie werkte de machine wel maar ontbrak een handleiding zodat ook hier flink geëxperimenteerd werd alvorens het beste resultaat werd verkregen.   Zo begon deze machine bij een normale instelling eerst met drogen en dan met wassen. Bij ons is dat precies andersom. Dat resulteerde dan weer in dat alle was blauw werd. Zal wel liggen dat deze machines op een blauwe maandag zijn gemaakt...Alles heeft hier zo down-under zijn gebruiksaanwijzing. Neem nou b.v. dat deurslot, bij ons draai je de richting van de slotplaat op om de deur af te sluiten. Hier is dat precies andersom! Zeg maar tegen de normale gang van zaken in. Dat ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden, oké,' maar dan ook nog eens de sloten andersom te laten werken. Dat merkten we 's middags ook weer op toen tijdens een terrasbezoek naar het toilet moesten. Denk je dat de deur is afgesloten, en je rustig kunt gaan zitten...staat er plotseling iemand voor je met de kroonjuwelen in de aanslag. " Excuse me, you didn't lock the door" ! Daar sta je dan.. o, nee jij zat en die ander stond, allebeide met een vuurrode kop van schaamte. Er gaat dan echt iets door je heen van: "' Verdomde rotsloten, waarom moeten ze die hier zo vreemd maken"? Achteraf valt er dan wel best om te lachen, vooral als het een ander is overkomen. Vandaag hebben we de haven van Auckland bezocht, dat wil zegggen dat kleine stukje dat dicht bij onze residentie ligt. Daar hebben we dan ook maar even van de frisse zeelucht en enkele drankjes op het eerder genoemde terras genoten. Een uittochtje met de boot hebben we even uitgesteld omdat we de volgende dag naar de noordelijker gelegen kust zouden gaan. Wat we bijna zouden vergeten maar zeker erg belangrijk voor ons verdere reisverloop zou zijn was het boeken van een auto. We hadden gegokt ondanks de enorme drukte op dit moment dat er nog genoeg auto's zouden zijn... Laat er nu nog maar net 1 auto vrij zijn. En net ééntje waar je van denkt, kunnen we daar allemaal in, is de kofferbak ook wel groot genoeg? Volgens het jochie achter de balie zou dat moeten kunnen maar we konden het niet controleren omdat de auto er pas de volgende dag zou zijn. We kregen nog even bedenktijd, zodat we toch nog een aantal andere aanbieders zouden kunnen checken. Na even om de hoek te hebben gekeken bekroop ons het gevoel dat we toe moesten slaan.. Terug gekomen werden wij nu door een leuk meisje geholpen.We gaven aan waarmee we in de maag zaten. Voor haar was het geen probleem, gewoon morgen even testen en als het niet kan de boeking annuleren. So easy, no hard feelings. We hebben dit thuis dan ook maar even gevierd, en zijn daarna lekker gaan dromen.
Dag 4
Na een heerlijk ontbijt door onze al bekende gastheren zijn we vertrokken om onze auto te testen. Wel even wat gesleep met die grote koffers, maar goed je moet er wat voor over hebben. Daar aangekomen staat er een model, dat wel dezelfde naam droeg maar wel drie maten kleiner was. Daar zouden onze koffers al helemaal niet in hebben gekund. Gelukkig hadden we het weer met die vriendelijke meid te doen die ons vertelde dat er net weer eentje van het door ons uitgekozen model binnen was gekomen. Heb zelden zoveel opluchtingszuchten bij elkaar gezien. Was het nog maar de vraag of alles zou passen... En warempel, het paste net, we hadden geen millimeter om de klep dicht te krijgen, maar dicht is dicht. Na de installatie van de navigatieinstallatie en ons zelf, zijn we onder besturing van Harrie t L richting de nieuwe bestemming Dargaville gereden. Daar Harrie al goede ervaringen heeft met het links rijden leverde dit geen problemen op. Al snel waren we op weg naar het noorden en verheugden ons op de nieuwe verkregen mobiliteit. Eenmaal uit de stad krijg je zicht op de prachtige natuur en het oneffen landschap. De ene bult na de andere bult zou je kunnen zeggen of in onze taal:"De ene poest noa de andere poest". Maar ook dit valt weer totaal om te keren in de omgekeerde wereld want je kunt ook zeggen het ene gat na het andere gat. Onderweg lekker even een bakje koffie en een overzichtskaart opgepikt en vervolgens naar het Dargamotel in Dargaville. Daar aangekomen werden we vriendelijk ontvangen door een oude heer die iets met het knuffelen van bomen had. Nou, ja ieder z'n smaak. We hadden drie grote kamers met een wel iets uit de tijd gekomen meubilair maar voor die staat wel netjes schoon. De kamers boden zelfs de mogelijkheid iets te koken dus stelde Sandra voor om de avondpot vandaag maar eens zelf te bereiden. Dan moesten er wel eerst een aantal boodschapjes worden gedaan want met een fluitketel, een beetje water en een elektrisch kookplaatje zonder afzuiging kom je niet ver. De eerste de beste supermarkt bleek toch niet zo best te zijn zodat we toch even verder keken. Dat was zeer verstandig, want er bleek in dit plaatsje met zo'n 4.000 inwoners een zeer grote supermarkt, de Count Down te zijn. Het hing er echt met de benen uit. De prijzen waren minimaal een derde van de prijzen in Auckland en de keuze was reuze. Ze verkochten zelfs gekoeld bier in kratten, nou ja kratten.., 24 flessen in een doos en ze hadden aanbiedingen. Maar 40 dollar per krat! Die laat je toch niet staan om te bederven? En lekker vers brood van alle soorten en maten. Vleeswaren zover je kijken kon, eieren alsof Pasen voor de deur stond en nog veel meer. We kwamen dan ook met een overvolle winkelwagen bij de kassa. Terug gekomen bij het motel ontdekten we echter dat we geen koekepan hadden, niet echt handig als je vlees en eieren wilt bakken. Sandra zou wel even iets regelen bij de oude heer, en inderdaad, al na een paar seconden kwam ze met een heuse koekepan, uit de heer's eigen toko, glimlachend aangelopen. Volgens haar gewoon een kwestie van netjes vragen, nee heb je, ja kun je krijgen. Na het eten werd het tijd om de kaart er bij te pakken en de volgende zet te regelen. Een onderkomen voor de volgende nacht aan de andere kant bij de Bay of Islands in de buurt van Paihia. Dat viel in eerste instantie erg tegen daar we net in de nieuwjaarsweek en in het hoogseizoen zitten. Meester booker, Benny vond uiteindelijk iets dat er dicht in de buurt lag, in de plaats Oakura. Drie kamers voor een gemiddelde prijs van 40 euro. Een buitenkansje want het waren ook meteen de laatste kamers. Daar werd dus ook niet lang over nagedacht en het plekje was geboekt. Harrie t L, wilde alvast even kijken naar de accommodatie op de site en natuurlijk hoe hij zou moeten rijden. Tot zijn verbazing kwam hij op het aangegeven adres op de andere zijde van het eiland terecht. Jawel aan de andere kant.. Dat kon toch niet, we hadden toch op plaatsnaam gezocht? Maar zoals alles hier verkeerd om gaat, ging het ook nu mis. Er waren twee plaatsen met dezelfde naam. Tja, dan maar annuleren denk je dan. Dat was er echter niet bij, ze waren niet bereid om door deze snel gemaakte fout de zaak te cancellen. Er moest gewoon het volle pond worden betaald. Zelf nadat we al een uur na de reservering de annulering hadden aangevraagd. Voldoende tijd voor hen om de kamers alsnog kwijt te geraken. De titel meester booker ben ik door deze actie zeker kwijt geraakt en de dollars trouwens ook. Maar vooruit het was oude jaarsavond en dan moet je daar niet zo lang over nadenken, er is al bijna weer een jaar voorbij en het leven is al zo kort. Dat oude jaarsavond hier niet gepaard gaat met het nodige vuurwerk is wel uitzonderlijk. We zagen maar een enkele vuurpijl ergens in de verte en hoorden af en toe een knalletje. Dat geluid was echter niets vergeleken met het gekrijs van een koor in de nabije kerk. De dominee of wat dan ook kwam tot overmaat van ramp ook nog eens boven de rest uit. Valser heb ik nog nooit iemand horen zingen, nou zingen, noem het maar gerust schreeuwen en dat in een taal die we nog nooit gehoord hadden. Begonnen was het koortje tegen een uur of negen en om half één 's nachts waren ze nog niet uitgebleard. Af en toe zakte het volume af om daarna weer op volle sterkte aan te vangen. Het werd ook met het half uur valser zodat ze zo ongeveer om middernacht het hoogtepunt wel hadden bereikt.   Later kregen we te horen dat het een soort Maori's waren die wellicht de boze geesten voor het aankomende jaar wilden verjagen. Daarin zijn ze vast wel geslaagd. Aan de andere kant van ons onderkomen was een partytent ter grootte van een vakantietent opgebouwd en werd er meer op ons niveau gevierd. Dat dit natuurlijk wel iets langer duurde dan half één hoeft denk ik geen verdere toelichting. Wij hebben elkaar buiten onder de heldere hemel het beste gewenst en zijn maar naar bed gegaan want de volgende morgen moesten we alweer vertrekken.