Vertrek NZ en aankomst Australië

Dag 19 
Vanmorgen weer heerlijk uitgeslapen in onze villa Kakelbont. Deze villa kan nooit vochtig of muf worden daar het tocht door elke kier en spleet die het huis rijk is. Hier hangt op een of andere manier  alles wel onder een hoek. De scharnieren piepen alsof je een kat de nek omdraait. De sloten en de klinken zitten hier op een hoogte van 50 cm zodat je de indruk krijgt dat hier Lilliputters hebben gewoond. Hoe deze dan weer bij de hoge kasten konden komen is mij weer een raadsel. Het is hier in Christchurch als de zon achter de wolken verdwijnt best wel fris. Je moet dan wel een vest of jasje aan. Komt ie echter weer achter deze sluier vandaan dan brandt hij er weer vol op en verbrand je zowat terplekke. Na een goede maaltijd, je weet wel eieren met spek, een kop koffie, en een sigaretje zijn we naar de rivier de Avon gelopen. Bij het lezen van de naam de rivier de Avon, denk je aan een woest en wilde waterweg. Dat is helaas niet het geval, het is meer tevergelijken met de Berkel. Een rustige grote beek waarop eenden en zwanen zwemmen. Op het pad ernaast was weer eens goed te zien hoe de aardbeving alles had vervormd. De weg was dan ook afgesloten voor verkeer. Wel was er nog een volkstuintje. Een blik in deze tuin was al genoeg om te zien dat hier wel erg alternatieve mensen aan het werk waren. De vreemdste haardrachten, de raarste kleding en de blikken van de mensen zelf bevestigden dit nog eens. Betjen apart spul zouden wij zeggen, die tikken anders dan de meeste gewone mensen. Na deze ervaring rijker te zijn werd er nog even boodschappen gedaan en zijn we weer eens gaan chillen. Daarin zijn we ondertussen al aardige experts in geworden, menig jeugdig persoon kunnen we daarin al verslaan. Omdat we alweer bezig zijn met de laatste avond, hebben we na een maal gekookt door Trudy en hulp van mij (heb het gas aangezet) een zogenaamd laatste avondmaal, althans hier in Nieuw Zeeland. Het bestond uit een kilo gehakt, een zak groente, een zakje kruiden, vraag me niet welke want dat was ons niet bekend, een pot tomaten saus en een heel klein beetje macaroni. We wisten niet wat het worden zou maar de lege pan achteraf getuigde van een lekkere maaltijd. Kan je dan ook het recept niet geven want een pakje honigkruiden voor de macaroni kennen ze hier niet. Met een lege pan, en een volle maag werd er nog even nagepraat over onze ervaringen hier in Nieuw Zeeland. We kwamen tot de conclusie dat we alles hadden gezien wat we wilden en dat we tevreden terug konden kijken. Reste ons alleen nog een nachtje in die heerlijke bedden en dat hebben we dan ook  maar op tijd gedaan.

Dag 20
Vanmorgen werd er na het gezamenlijke ontbijt opgeruimd en ingepakt. Ben trots op de mentaliteit van onze groep zeker betreffend het achterlaten van het huis. Alles zag er weer keurig uit, de vaatwasser en de wasmachine werden zelfs aangezet. De schoonmaakster kan dit zeker waarderen en wij vinden dat het zo hoort. De taxichauffeur was die avond ervoor al gebeld en hij belde terug dat hij iets later kwam. Dat was geen probleem voor ons daar we toch ruimschoots in de tijd zaten. Het vliegtuig naar Australië vertrok pas om goed 15.00 uur en het was nog maar 11.00 uur. Het inchecken moest deze keer nog wel gebeuren daar het online niet lukte. In dit geval geen probleem, de plaatsen waren al  gereserveerd dus zitplaats kiezen was er niet bij. Bij het vliegveld van Christchurch aangekomen hebben we ons rammelgeld ingewisseld voor stevige briefjes en een laatste bak cappucino en thee gedronken. Dan is weer wachten want ook hier moet je voor internationale vluchten 3 uur van te voren aanwezig zijn. Dat zijn dan de plaatsen waar ik weer mooi aan mijn verhaal kan werken dus is dit wat je nu leest op het vliegveld van Christchurch geschreven. Schrijf altijd voor twee dagen omdat het anders wel heel veel werk wordt om alles op de site te plaatsen. Het lijkt zo simpel maar het neemt altijd wel weer een half uur tot een uur in beslag om zowel de verhalen als de foto's te uploaden. Dat is ook de reden dat we altijd enige dagen achterlopen en ook wat spaarzaam zijn met de foto's. Ook is het van belang een goede wifi-verbinding te hebben en dat is ook niet altijd even zeker. Na het inchecken zijn wij na een klein misverstand over de visa-naam van Trudy, en een niet te scannen paspoort van mij aan boord gegaan. Dat stukje dat u dan hier leest is op 30.000 ft hoogte, dat is zo,n 10km boven de zeespiegel geschreven. Dat ook nog een tjdens een beetje turbulennnntie.... De rest van de vlucht was erg rustig en het eten weer perfect. We kwamen dus niets te kort. We hadden wel een paar enigzins brutale Chinezen, tenminste dat maakten wij er van naast ons zitten. Een Chinese vrouw wilde ons wel zeggen waar we mochten zitten... Dat wisten we zelf wel, we hadden immers vaste zitplaatsen. Dat zij graag naast haar man wilde zitten snappen we maar dan hadden ze maar eerder moeten boeken. Wij wilden ook graag bij elkaar zitten... Ze kon gewoon opzouten, dat konden we haar dan ook wel zeggen want ze snapte er toch niets van. Dat is dan weer een voordeel als je elkaars talen niet spreekt. Dat zij ook wel zoiets gezegd zal hebben nemen wij wel aan want daar kwam me toch een reppelverhaal uit. Zo'n klein mondje en dan zo'n stroom van woorden, ongelooflijk, niet te begrijpen. Die heeft de mond nog eerder versleten dan haar achterwerk zeggen ze dan bij ons. De vlucht duurde 4 uurtjes, dus tijd genoeg om af en toe de ogen dicht te doen, wel een beetje de Chinezen in de gaten houden maar verder.. Eenmaal uit het vliegtuig werd er een taxi geregeld en naar ons geboekte onderkomen gereden. Nog geen kilometer verder spotte Sandra al de eerste kudde kangoeroes. Hadden wij vier jaar geleden honderden kilometers moeten rijden om deze beesten te ontdekken had zij ze binnen enkele minuten al op het oog. Je moet er schijnbaar talent voor hebben.  In Melbourne bij ons appartement aangekomen stonden we te kijken hoe we er in zouden kunnen komen. Een zeer hoog gebouw met een goed bewaakte deur. Daar kom je zonder rfid sleutel, ook wel druppel genoemd, niet in. Wij waren niet in bezit van zo'n key dus stonden we daar. Wat nu? Alsof het afgesproken was kwamen Gerry en Jo-anne aan  met zowel de sleutel als een beetje bier en wijn. Net wat we nodig hadden, daarmee bedoel ik dan zowel de sleutel, het bier en de wijn. Want immers een wederzien moet je vieren. Trudy gaf aan Jo-Anne en Gerry allerlei cadeaus, het leek wel of het  Kerstmis was. Dat vele spullen ook voor de kleine Maja bestemd waren kun je je wel indenken als je weet dat Gerry pas vader is geworden. Tijdens het ontmoetingsritueel, zal ik maar zeggen, kreeg ik een  appje van Ronny G, een zoon van Tiny en Hans G., die op hun beurt weer kameraden van mij zijn. Hij en een maat van hem zaten twee straten verder in een Britse pub. Een mooie gelegenheid om samen ook even naar die kroeg te gaan. Gerry had inmiddels uitgevogeld dat het kroegje geen twee straten maar 7 kilometer verder was. Er waren namelijk twee Collinsstreets, en dan zul je net zien dat je die andere moet hebben. Maar goed de afspraak was gemaakt dus werden er twee taxi's  besteld en er naar toe gereden. The Elephant and the Wheelbarrow was een traditionele Britse pub. Nu maar hopen dat de heren er ook zouden zitten anders was onze tocht voor niks geweest. Inderdaad bij het binnenkomen zag ik, man met grote hoed, de man met de pet zitten die verdacht veel op Ronny leek. Sterker nog het was hem. Direct werden er een aantal tafels aan elkaar geschoven, een pot gemaakt en stroomde de sappen rijkelijk door onze kelen. De live-muziek op de achtergrond maakte het feest helemaal compleet. We hebben heel wat afgelachen  met z'n allen en zijn voldaan naar het appartement teruggekeerd.  Hiervoor hadden Jo-Anne en Gerry weer twee taxi's geregeld, omdat de tweede op zich liet wachten hebben wij nog een extra biertje bij de Pub gepakt. Daardoor kwamen we later dan de sleuteldragers bij het gebouw aan waar ons appartement zich bevond. De buitendeur konden wij dus niet openen. We hadden geluk dat een andere nachtbraker die voor ons opende en wij alsnog naar binnen kwamen. Wij stapten vrolijk met deze persoon in de lift om naar onze verdieping, de 21ste te vertrekken. Hij stapte er ergens voor uit en wij wilden na het sluiten van de deur verder. Dat had normaal ook wel gekund als we de sleutel hadden gehad om de lift te activeren. Die hadden wij niet, zo zaten wij dus vast in de lift en hadden ons al voorgenomen dan maar in de lift te overnachten. Had natuurlijk kunnen bellen maar in de lift was er geen wifi en geen mobiele bereik. Dat hadden wij dan weer. Door het drukken op alle knoppen waar onder de emergencyknop konden wij de lift verlaten, en gelukkig was Harrie te L zo wijs om ons te gaan zoeken. Zodoende hebben we toch nog in onze eigen bedden kunnen slapen maar het bleek wel weer dat dit soort gebouwen niks voor ons plattelandsjongens is. Verlost van onze gevangenschap zijn we daarna direct naar ons nest gegaan daar we stevig hadden gevierd.  De Britse pub had zijn titel dubbel en Dwars verdiend, zuipen als een olifant en dan worden (bijna) weggebracht op een kruiwagen...