De eerste stappen van de reis

Op 27 december hebben we ons eerst bij onze stamkroeg Café van Otten verzameld om onder het genot van een bakje koffie met cake alvast het eerste stukje van de reis door te spreken. Ook al was dat dan alleen maar van  Rietmolen naar Schiphol, maar een goede reis dient nu eenmaal goed gepland te zijn. We werden dat eerste stuk wel begeleid door de familie van Sandra,Trudy en Harrie, want ja laten we eerlijk zijn, ze kunnen de "oudjes" ook niet geheel aan hun  lot over laten. Toen ze ervan overtuigd waren dat we op de goede plek waren en niets zouden vergeten, konden zij weer met een gerust hart richting huis en wij met kloppend hart richting de controle en douane. Benny's rugzak moest als enige nog even op sporen van explosieven worden onderzocht. Overigens niet zo verwonderlijk met zoveel bedrading en andere elektronische spullen in de tas. Gelukkig werd er niks aan getroffen, zodat de naam Bommenberend hier niet van toepassing was. Je moet altijd ruimschoots op de vluchthaven zijn en dat blijkt ook geen overbodige luxe want eer je alle controles hebt gehad moet je die kist al in. Het deel van de vlucht naar Doha verliep lekker rustig zodat er ook al geslapen kon worden. Zeg maar even alvast bijtanken.. Boven Doha aangekomen kun je genieten van de vele lichtjes die daar branden, de kerstboom bij ons thuis is er niks bij. Schijnbaar speelt energieverbruik hier geen rol, tja zij zitten dan ook zowat letterlijk op zo'n olievat. Wel handig voor de piloot die kan de stad dan niet missen. Alhoewel hij door al die lichtbanen wel eens de verkeerde landingsbaan zou kunnen nemen... Die van ons wist precies waar hij zijn moest en het toestel maakte een perfecte landing. Dat heeft ons in ieder geval geen zweten gekost, maar wel het vertoeven daar op de vluchthaven. Kom je uit Nederland met een dik vest en een jas in   één keer in die hitte. Om nog maar niet te spreken over de overvolle rokersruimtes met een grote afzuiger maar helaas geen ventilatieopeningen voor de verse lucht. Stikkend heet zo maar te zeggen. We vonden het dan ook niet erg al weer snel aan boord te gaan voor het tweede deel van de vlucht. We hadden een soortgelijke vlucht als daarvoor verwacht maar niks was minder waar. Het vliegtuig schudde en rammelde zo enorm dat je het gevoel kreeg in de Londense metro te zitten met elke 2 meter een bocht en een opstakel. Als we melk hadden meegenomen dan hadden we na afloop zeker boter gehad. Je mag ook geen melk meenemen maar dat even terzijde. Slapen was er dan ook maar nauwelijks bij. Was je net lekker weg, dan werd je door de volgende schok weer wakker. 'We hebben ons echt afgevraagd waar dat aan zou  kunnen hebben gelegen. Ondanks de lange onrustige zit zijn we veilig geland in Auckland. De controle daar is welliswaar degelijk maar als je zoals ons niets aan te geven hebt en een uiterst betrouwbaar gezicht dan kom je daar ook wel weer door. Tenminste als je niet zoals Harrie B aangeeft voor 3 maanden medicijnen bij je te hebben terwijl je er maar 3 weken bent. Dan gaan ze zich afvragen wat je dan met het overtollige wilt. Ook dat werd met een paar woorden helder en stonden we lekker buiten in Aucland Nieuw Zeeland. Wat is er dan nog fijner dan eerst een sigaretje paffen op een rijk geventileerde plek. Met andere woorden gewoon buiten op straat op een speciaal aangelegde plek. Daar sta je dan ,s morgens om pakweg 7.00 uur in de grote stad Auckland op zo'n rokersplek met de gedachte:  "en noe?"
We besloten om maar eerst vervoer te regelen zodat we de koffers alvast konden afleveren bij het hotel. Aan taxi,s geen gebrek, de ene wil je nog liever transporteren dan de ander. Met een uitstraling alsof ze je wel prodeo naar je hotel willen vervoeren dringen ze zich zowat voor. Maar rasechte Nederlanders kijken toch eerst naar de prijskaartjes, dus was onze keuze al snel gemaakt. Een z.g. shuttle taxi. Een eenvoudig busje met een aanhanger voor de koffers en volgestouwd met reizigers die enigzins op dezelfde route konden worden gedropt. Dat werkte perfect, hij wist ons zelfs voor de deur van het hotel af te leveren zodat we zo naar binnen konden. Tenminste dat dachten we. Weet je nog ,s morgens zo vroeg, en ook nog eens zondag.. Daar kwam nog wel enig organisatie talent aan te pas. Gelukkig wist Harrie t L. dit snel op te lossen zodat we toch naar binnen mochten en onze studio,s, ja zo heten die apartementjes nu eenmaal, mochten aanschouwen. Voor ons zag het er netjes uit en konden wij eindelijk op stap voor een hapje en een drankje. Kroegen met eetgelegenheden zijn er plenty en supermarkten waar je zelfs een flesje bier kunt kopen ook, dus komen we wellicht wat dat betreft niets te kort. Dat zo,n biertje na een stevige maaltijd en de lange tocht dan aanleiding geeft om toch maar op tijd het bed op te zoeken lijkt mij 'eigenlijk overbodig om te vermelden. We zijn dan ook snel in een diepe slaap geraakt en vast gedroomd van schommelende vliegtuigen, controles, glaasjes bier en ik persoonlijk over de Hobbits.
Einde dag 1 en 2