Laatste dag en terug naar huis

Dag 27 
Eigenlijk een rare gewaarwording, vandaag richting vliegveld en dan op weg naar huis. De vier weken vakantie zijn al voorbij. Aan de andere kant is het ook weer fijn om straks lekker thuis te zijn, bij je eigen gezin, je eigen ruimte, je eigen privé-sfeer. We kunnen heel goed met elkaar opschieten maar om weer lekker thuis te zijn voelt ook weer goed. We hebben van alles meegemaakt en nu is het inpakken en wegwezen. Dat betekent niet dat mijn verhaal hier ophoudt. Nee ook  op de terugreis is er nog van alles te beleven en dat willen we ook graag delen. Vanochtend redelijk lang uitgeslapen, dat ondanks de fantastische bedden niet iedereen goed heeft geslapen kan aan de vele opgedane indrukken hebben gelegen. De volgende huurders stonden om 10.00 uur al voor onze deur om te kijken  of ze op de goede plek waren beland. Dat waren ze maar ze waren wel te vroeg.  Wij hebben, deze keer met een lege maag onze spullen in de auto gepakt en zijn. We wilden uit de garage rijden maar tot onze grote verbazing werd het uitrit geblokkeerd door de schoonmaakster van er naast. Toen dat was opgelost konden we onze weg vervolgen naar de botanische tuin. Dat de lucht gisteren niet alleen rook bevatte maar ook veel zand bleek wel aan de vele rood gekleurde auto's. Het was er gelukkig iets mindere druk dan die dag er voor. Wij hadden tijd genoeg om eerst even een heerlijk  ontbijtje mee te pikken in de Brasserie, Botanic. De tuin was echt prachtig, moet ik wel bijvertellen dat je dan van planten moet houden. We zagen zelfs een broodboom, de bekende vruchtdragers uit de film Muiterij op de Bounty. Je moet wel een heel dik hoofd hebben om al die Latijnse namen te onthouden. Jan de Tuinman moet je dus zo herkennen als hij er is. Hij heeft zeker tot aan zijn pensioen wel werk want de tuin had een behoorlijke oppervlakte en het is er keurig onderhouden. De donkere wolken kondigden alweer wat slechter weer aan dus zijn we ondanks de prachtige planten en bomen maar weer naar de auto terug gegaan. Wij wilden als het enigzins mogelijk was zo snel mogelijk de stad uit. Diggers Rest leek ons wel wat. Dat is een oud plaatsje waar ze vroeger uitrustten nadat ze goud hadden gedolven in de buurt. Waar dat was kan ik niet vertellen want dat is ons geheimpje. Stel je voor dat jullie het in je hoofd zouden halen daar te gaan graven...Dat de naam Rest ook goed de omstandigheden trof bleek uit het feit dat er veel bouwvallige krotten stonden. We hadden al snel begrepen dat hier niet veel meer te halen viel dus vertrokken wij maar weer snel naar Bulla, naar The Black Horse. Daar hadden we in ieder geval de mogelijkheid gunstig te tanken, koffie te drinken en te internetten. Raad jij maar eens waar dit geschreven is. We kwamen er achter dat er iets vreemds met de telefoons van Trudy en Harrie G aan de hand was. De foto's die Trudy maakte kwamen op de telefoon van Harrie en andersom. Als Trudy een foto verwijderde kreeg Harrie die toegestuurd en vice versa. Harrie maakte een foto van een trekker en Trudy eentje van een mooie bloem, alleen sloegen de telefoons deze op de verkeerde op. Wat moet Harrie nou met die plant en Trudy met die trekker? Wellicht zat het in de synchronisatie met de dubbele accounts. Het was wel weer een hilarische gebeurtenis. De auto moest voor 19.00 uur op het vliegveld worden afgeleverd dus zijn we na de kop koffie ook maar richting vliegveld vertrokken. Onderweg ging het weer regenen dus om nu nog ergens iets te gaan bezoeken... De vluchthaven was erg dichtbij en het verhuurbedrijf Herz gemakkelijk te vinden. Vooraf hadden we de auto al afgetankt want een tankbeurt hier zou erg kostbaar zijn geweest. Ze rekenen hier al snel minimaal 5 dollar per liter terwijl we iets verderop maar 1,39 betaalden. De auto werd van alle kanten bekeken en goedgekeurd. Met dat bedoel ik dat er geen beschadigingen waren te ontdekken, weer eens te danken aan onze chauffeur Harrie t L. Die ook in Melbourne met alle getoeter het hoofd wist koel te houden. Nou was het gelukkig deze dagen niet zo heet maar toch... Tja en dan...Dan moet je wachten tot je mag inchecken, je koffers mag afgeven en de vlucht afwachten. Daar merkten we weer eens hoe belangrijk het is bij het aanvragen van een visum dat deze precies volgens het paspoort is. Dus elke letter, ook van de naam moet correct zijn. Bij één foutieve letter gaan de alarmbellen rinkelen, de computer slaat op tilt, en de baliemedewerker grijpt naar de telefoon om de immigratiedienst te bellen. Gelukkig ging het alleen om de aanvullende meisjesnaam van Trudy maar zo zie je maar weer hoe pietleuterig ze kunnen zijn. Uiteindelijk komt ook dat goed maar je staat daar weer even voor joker. Naast wachten kun je dan wel lekker shoppen tegen een belastingvrij tarief. Dat de spullen hier wel 10 keer duurder zijn wordt dan vaak vergeten. Vaak is het nog even de dollars opmaken en dan kijk je niet meer op een paar van die schijfjes. Wel vreemd overigens dat de 50 dollarcent stukken bijna niet in je portemonnee passen terwijl de dollarstukken zo groot zijn als een dubbeltje. Roken is op dit vliegveld een ramp. Er zijn geen mooie rookruimtes zoals die wel in Dubai of Doha zijn. Dus je moet je eerst compleet maf roken alvorens de luchthaven te betreden. Sigaretten kom je bij de winkeltjes ook niet tegen, nee want niemand is zo gek op die dure exemplaren mee naar huis te nemen. Wij zouden het eerste deel van Melbourne naar Doha met de A380 vliegen. Het allergrootste passagiersvliegtuig dat er nu nog bestaat. Wat een knoepert. Dat zo'n ding überhaubt de lucht in kan komen is ongelooflijk. Wij zaten onderin, dus zo gezien het eerst over. Het toestel vloog geweldig, kan het niet anders zeggen. Erg rustig en zelfs tijdens de turbulenties was het schudden nauwlijks te voelen. Een fantastisch ding om in te slapen. Dat hebben we dan ook allemaal meerdere uren gedaan. Dat dit vliegtuig niet meer wordt gemaakt heeft met het verliesdragende karakter van dit beest te maken. Het zou een soort shuttle worden maar dat heeft nooit voeten aan de grond gekregen. Dat moet dan toch ook niet. Een vliegtuig hoort zoveel mogelijk in de lucht. Dat je in dit vliegtuig lekker kunt slapen hebben wij al opgemerkt. Als spoedig vielen we in slaap en werd het ongemerkt al weer de volgende dag.
Dag 28
In Doha aangekomen, zo'n 17 ,uur later viel het ons op dat we vanaf het vertrek nog geen daglicht hadden gezien. Toevallig waren we dus steeds aan de andere kant van waar  de zon scheen gevlogen. Op de luchthaven in Doha kon je wel roken en ook lekkere koffie drinken, dat hebben we dan ook niet nagelaten. Na een drietal uurtjes zaten we al weer in een B777, op weg naar Amsterdam. Tijdens deze rit in een veel meer schommelende machine heb ik dit geschreven. Er zullen in alle verhalen veel spel en schrijffouten zitten maar dat moet je me maar vergeven want het schrijven op een klein tabletje valt niet altijd mee. De spellingscontrole kent het niet en soms vult ie zelfstandig wat in. Het eten tijdens deze vluchten is  ons weer enorm meegevallen. Je weet soms niet wat het is maar het smaakt, voor zover je zo hoog van smaak kunt spreken, wel goed. Daarnaast vult het de maag zodat je weer beter kunt slapen. Het is allemaal wel wat bekrompen en af en toe verdwijnt er ook wel eens wat in je kleding of op de stoel en vloer. Denk dat de schimmels hier welig zouden tieren als het niet regelmatig zou worden gedesinfecteerd. Het personeel  is heel verschillend. Dan heb je een stewardess die erg vlot en lief is, daar kan Sandra over meepraten, dan heb je weer een trage taart en tevens chagerijn waar geen lachje van af kan. Al met al zul je ons niet horen klagen. We laten in tegenstelling tot vele andere passagiers onze plekken netjes achter. Zeker als je dat vergelijkt met de eerste klas. De vlucht naar Amsterdam duurde ongeveer 7 uur. Dat zijn dan peanuts vergeleken bij die andere rit. We konden vanuit het vliegtuig ook mooi de bergen van Irak en Iran te zien. Er werd natuurlijk in deze gevaarlijke tijd niet over Iran gevlogen. Dat dit schuitje meer schommelt dan anderen heeft volgens Harrie G o.a. te maken met de vorm van de vleugels. Bij deze machine verlopen ze recht naar het eind toe terwijl dat bij die anderen als een L vorm eindigd. Eenmaal terug op Schiphol moest er gewacht worden op de koffers. Dat wij nou uitgerekend moesten wachten op de allerlaatste koffer is wel bemerkenswaardig. Omdat dit lang duurde was het weer stressen om nog de trein van 14.00 uur te halen. Ondanks dat de treinen hier op het vliegveld lopen is het een ramp. We hebben hebben wel 4 keer van spoor moeten verkassen. Het was er een complete chaos. Dachten we eindelijks de goede trein te hebben bleek de rit weer geannuleerd te zijn. Dan viel weer een spoor uit en vervolgens was er weer een spoorwijziging. Wij waren in ieder geval het spoor allang bijster. Uiteindelijk wisten we toch nog een goede trein te pikken, wel even overstappen in  Hilversum maar dan zouden we rustig kunnen blijven zitten tot Hengelo. In Hilversum stapten we in de trein naar Hengelo en hadden onze koffers mooi opgeborgen omdat we nu goed zaten, dachten we. Toen we eenmaal zaten raakten we in gesprek met een aantal vrouwen uit Buurse die ons vertelden dat het achterstuk van deze trein in Deventer zou achterblijven. Als we echter geluk hadden, en dat kwam ook wel eens voor, zouden ze dit stuk niet afkoppelen. Dat bleef ons echter niet bespaard, wij moesten in Deventer met al onze vette koffers in het bomvolle voorste deel. Plek om te zitten was er niet, laat staan om de koffers ergens op te bergen. Dan maar in zo'n tussenstuk gaan staan waar de deuren zich bevinden. Alsof de duivel er mee speelde bleek uitgerekend in dit stukje ook een toilet te zijn ingebouwd. Vind je in geen enkele trein een toilet, zit er eentje in deze overgebleven ruimte. Ook zul je dan zien dat er steeds weer mensen zo nodig moeten.... Lekker is dat dan in zo'n kleine ruimte.. We moesten ondanks de tegenslagen hier wel hartelijk lachten om deze belachelijke ervaring. Waren we helemaal tot aan de andere kant van de wereld met allerlei voertuigen gereisd, bleek dit onze slechtste ervaring van allemaal. De NS is voor ons een zooitje ongeregeld. We vinden het dan ook niet gek dat steeds meer mensen klagen. In Hengelo werden we door de kinderen van Sandra hartelijk ontvangen en zijn als een speer naar huis gereden. Na gedouched en opgefrist te zijn hebben we opnieuw genoten van een "laatste avondmaal" bij Café van Otten om daarna lekker weg te zakken on onze eigen vertrouwde bedden. Nu zijn we dus ook aan het einde van onze belevenissen op deze reis gekomen. Bij deze wil ik mijn medereizigers danken voor de fijne manier waarop wij met elkaar al deze avonturen hebben mogen beleven. De lezers wil ik danken voor het volgen en de vele mooie reacties. Allen in 1 woord: Bedankt!