The Black Horse en Back to The Docklands

Dag 25 

Vandaag na een heerlijke nachtrust in het motel en een goed ontbijt bij 1 en een half, de weer eens vervolgd. Op straat hebben we nog een koppeltje papegaaien gefotografeerd. Deze beestjes schijnen niet bang te zijn voor mensen want je kon er dicht bij komen. Dit waren de wat kleinere witte papegaaien die hier erg talrijk aanwezig zijn. Dat maakte ik althans op uit de hoeveelheid kak die zich onder de bomen bevond. Onze tocht werd vervolgd naar boven richting Sunbury. Een mooi stadje, met een aansprekende naam. Dat een tourist information center dan behulpzaam kan zijn dat merkten wij ook. Wij kregen, toen we het uiteindelijk hadden gevonden, heel veel raadslagen. De belangrijkste waren voor ons de onderkomens. Eentje in de stad dichtbij, en eentje in Bulla, The Black Horse genaamd. Je mag op dan wel niks hebben met het paardenwedden maar wij gingen er voor.... Oké, the ,Black Horse', misschien niet ieders favoriet. En jawel, een schot in de roos. De eigenaar was van Nederlandse afkomst, uit Limburg, een vlotte vriendelijke dame. Ze had niet alleen een hotel en motel, ze had ook een slijterij en een bistro. We waren dus van de eerste levensbehoeften voorzien. In de pub wees ze ons om een oud heertje dat eveneens uit Apeldoorn kwam. Het mannetje was ook al zeer jeugdig hier naar toe vertrokken maar kon nog wel Nederlands. Buiten op het terras, waar je onder het genot van een pilsje ook nog een mocht roken, serveerde ze ons op een Dimsim. Een oliebolachtige knol, gebakken in de frituur met van binnen een koolachtige substantie. Er zat ook vlees in maar welk soort wist de serveerster ook niet. Het smaakte goed en ondertussen hoopten we maar dat we er geen buikkrampen aan over zouden houden. Was het al die tijd nog goed gegaan, zou je hier maar net de verkeerde hap hebben genomen.. Na lekker in de zon te hebben gezeten, was het goed om een siësta te houden. Dat deze bijna uitliep op een doorslaap ondervond ik ter lijve, daarbij moet ik aanmerken dat ik niet de enige was.. Kun je nagaan dat je na zovele dagen reizen en steeds verkassen wel moe begint te worden. Een goede maaltijd hielp ons er echter weer boven op. Er stonden ook twee biljarttafels. Dus werd er een potje aan gewaagd. Bij poolbiljarten moet je volgens Harrie G soms flink hard stoten. Dat deed hij tenminste wel. Dat ik, met weinig kennis van dit spel, dan ook steeds in de vuurlinie stond bleek wel toen na Harrie's forse stoot, zo'n rooie rakker mij precies in de edele delen trof. Dat had ik toch niet zien aankomen! Ik ging in één keer dubbel en de pijn ging door merg en been. Alsof The Black Horse mij in mijn kruis had getrapt. Harrie had met één stoot twee ballen geraakt, waar hij echter geen punten voor kreeg maar ik de naweën had. Hij had mij als tegenstander buiten de biljarttafel om al uitgeschakeld. Je snapt wel dat er flink om gelachen werd en eenmaal bekomen van de pijn kon ik er ook wel om lachen. Had er wel van geleerd, als hij weer aan de beurt was dan hield ik mij wel op de achtergrond, een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. De pub sloot trouwens opmerkelijk vroeg, dat had te maken met het feit dat het hier om een lokale pub ging waar nauwlijks toeristen komen. De mensen moeten hier gewoon de volgende ochtend naar het werk. Wij hebben dan ook maar op tijd het bed opgezocht om weer heerlijk bij te tanken voor de volgende en tevens bijzondere dag.
Dag 26
Weer eens heerlijk geslapen in de ruime hotel kamers. Wij hadden deze keer voor 3 kamers met alles er op en er aan gekozen. Zoals al gezegd is het hier minder toeristisch en zijn de prijzen ook wat vriendelijker. Dat merkte je ook bij het eten en het drinken. Vandaag was het zeker een bijzondere dag omdat Harrie G jarig was en het tevens onze echte laatste volle dag van de vakantie zou zijn. We hadden voor deze bijzonderheid al een appartement gehuurd in Melbourne, precies aan de overkant van het dock vanuit de eerdere verblijfplaats gezien. We konden onze auto daar ook goed parkeren volgens de omschrijving in de boeking. Eerst moest er wat gegeten worden. Het weer was weer een volledig contrast van de vorige dag, veel wind en de temperatuur was ook behoorlijk gedaald. Tja, waarom zou het hier ook veel beter zijn dan in Nederland? Konden wij alvast wennen aan de omstandigheden thuis, zo moet je het maar bekijken. We zouden er ons de pret niet door laten bederven. Bij de Hungry Jack, één van de betere fast food tenten hebben we een goed ontbijt tot ons genomen. Na de magen gevuld te hebben zijn we naar Melbourne gereden. We hadden ons voorgenomen om de Royal Botanic Garden te bezoeken De afstand van Bulla naar The Gardens in Melbourne is eigenlijk niet zo groot maar de verkeersdrukte daarentegen des te meer. Het zat gewoon bomvol, en we schoten dus zeer weinig op. Als je hier een afspraak hebt mag je wel een uur eerder weg gaan want anders kom je sowieso te laat. Toen we eindelijk de tuinen hadden bereikt en een lege parkeerplaats hadden gevonden kwam de tweede teleurstelling. Hadden we net  de parkeermeter volgepropt met onze resterende dollars en ander prut, werd het park voor onze neus gesloten vanwege de heftige wind. Er waren al een paar bomen omgewaaid en ze waren bezorgd om onze veiligheid. Tja, daar viel wel wat voor te zeggen, wie wil er nu op de laatste volle dag nog een zware tak op z'n hersens. Er werd besloten om dan maar naar ons nieuwe onderkomen op The Docklands te gaan. Pal tegenover de flat waar we de vorige keer hadden gehuisd. Deze keer maar 1 verdieping hoog zodat we niet weer gevangen zouden raken in zo'n ver!rekte rot lift. Het kostte ons nog wel effen zoeken want het lag wat verborgen achter de in aanleg zijnde nieuwbouw. We hadden de primeur om de auto pal voor de deur te kunnen parkeren, dat was uniek in deze grote stad. Toen kwam de volgende teleurstelling, het appartement scheen nog niet gereinigd te zijn. De cleaner moest nog langskomen. Wij hadden onze twijfels of deze dat in dat anderhalve resterende uur zou kunnen redden. De sleutel werd weer terug gelegd en wij zijn op zoek gegaan naar een plek om wat te kunnen drinken. Het gekke is dat hier op dit deel van The South Warf nauwelijks barretjes zijn. We moesten dan ook behoorlijk ver lopen aleer we iets geschikts hadden gevonden. Maar goed, onze speurneuzen lieten ons niet in de steek en uiteindelijk kwamen we in de Munich Brewery terecht. Dit lokaal was echt stijlvol ingericht, het leek alsof je op de Oktober feesten in München bent. De bierkruiken zijn er ook al net zo onwijs. Na deze beproeving zijn we naar ons huisje terug gegaan om Gerry op te vangen en een bak koffie te drinken. Eenmaal voor de deur bleek de sleutel te zijn verdwenen. Wat was er nu weer loos? Er brandde wel licht dus moest er iemand binnen zijn. Dat klopte, nadat we flink aan de deur hadden gebonsd kwam een jonge Chinees die op een gebrekkige manier wist uit te drukken dat hij nog aan het schoonmaken was. Waren we extra een uur na de officiële inchecktijd teruggekomen was het nog niet klaar. Of ik geen bericht had gekregen van de eigenaar? Nee, ik wist van geen toeten of blazen. Omdat we alwel de wifi-code hadden kon ik contact opnemen met de eigenaar en vragen of er iets te regelen viel ter compensatie.. Daar doel ik dan mee om later dan 10.00 uur uit te checken zodat we nog even konden uitslapen. Dat was geen probleem. Gerry was ondertussen ook al gearriveerd en hielp ons bij het wachten. Nadat de schoonmaker na zon 45 minuten was vertrokken konden wij naar binnen. Binnen aangekomen kwam de volgende verrassing, het licht was op geen enkele manier aan te krijgen. Gerry nam dit keer contact op met de eigenaar maar ook zij wist niet hoe dat kon. Dan is het altijd goed een aantal techneuten aan boord te hebben. De alomat, een hoofdschakelaar en aardlekschakelaar in één bleek uitgezet te zijn. We kwamen door dat probleempje er gelijk achter dat we een garage hadden en hebben daar direct dankbaar gebruik van gemaakt. Zo zie je maar weer elk nadeel heeft z'n voordeel... Na de kop koffie zijn we met ons allen terug naar de Münich Brewery gelopen om daar een grote maaltijd naar binnen te werken. De schnitzels waren zo groot als schoenzolen en het kostte ons moeite om alles naar binnen te krijgen. Een drietal muziekanten speelde er de toepasselijke muziek, waarbij om de paar minuten weer geproost moest worden en werd afgesloten met ein, zwei, zaufen. Dat gingen we niet de hele avond volhouden en zijn na de stevige maaltijd maar naar wat rustiger vaarwater vertrokken. Een paar kroegjes verder konden we buiten op het terras zitten en mocht er op die plek ook gerookt worden. Het was ondanks de hevige wind er warm en zwoel. De lucht zag er echter dreigend uit. Toen zagen we voor het eerst dat het de rook was van de bosbranden die de wind voor zich uit blies. Ondanks mijn verminderde reuk kon ook ik de brandlucht ruiken, het moet dan wel erg zijn geweest. Alsof er een knop werd omgedraaid wakkerde de wind niet alleen aan maar werd deze in eens erg koud. Gelukkig was er binnen nog een mooi plekje om Harrie's G verjaardag verder te vieren. Aan alles komt een eind dus ook aan deze party. Om 23.00 uur werden de kranen gesloten..einde verhaal. Niet van dit natuurlijk maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Ondertussen had Trudy al opgemerkt dat het flink was gaan regenen en dat we niet droog thuis zouden komen. Zo als altijd had onze jarige Job, Harrie G dus, wel een idee. Er werden een aantal vuilniszakken gebietst, een paar gaten in geknipt en klaar was onze nieuwe regenjas. Wat hebben die lui daar gelachen om die gekke Nederlanders.. Hoe inventief het ook was, we zouden strontnat zijn thuisgekomen dus werd er toch maar besloten om voor deze vijf minuten durende rit een taxi te bestellen. Gerry regelde dat via zij Uber-app. Wij namen afscheid van Gerry en gingen huiswaarts om te genieten van onze laatste nacht hier in Australië in ons spik en span schone huisje.