Dansen op de vulkaan

Dag 9 en 10
Vanmorgen iets minder fit wakker geworden dan voorheen, maar vooruit het was niet anders. Sandra's koffer bleek ook nog eens kuren gehad te hebben want deze wilde niet meer van het slot af. De code werkte niet meer. Harrie tL heeft dus maar even wat brute kracht gebruikt en that did the job. Vandaag even een ontbijtje bij de Mac en daarna naar Wai-O-Tapu het Thermal Wonderland. Een gebied gelegen op een vulkaan waar één van de bekendste geysers in Nieuw Zeeland zijn water 20 meter in de lucht spuit. Elke dag om 10.15 uur is dit ritueel te aanschouwen. Deze spuit wordt even geholpen door een goedje in de spuitmond te gooien waarna deze na enkele seconden begint te werken. Dit moet je echt gezien hebben als je in de buurt van Rotoroa bent. Kan het hier dan ook niet beschrijven en laat het aan je voorstellingsvermogen over. Nadat de straal weer was verdwenen zijn ook wij verdwenen naar het visitorscenter om de rest van de vulkaan te aanschouwen. Via drie wandelroutes kon je de diverse modderpoelen, zure meertjes, blubbergaten en stomende bronnen zien. Aan het begin van de route raakte ik op het eerste bruggetje mijn wandelstok kwijt. Die schoot tijdens het fotograferen door de spijlen en zwemt nu boven op de vulkaan in het beekje. Hebben ze hier een mooi aandenken van mij. Wat apart is het om te zien en te horen hoe die blubberpoelen telkens weer zo,n boer laten die je ook wel kunt vergelijken met een scheet. Zelfs de lucht, die van rotte eieren door het zwavelaandeel doet je er aan denken. De zure meertjes hadden de mooiste kleuren die je maar kunt bedenken van oranje-rood tot gifgroen. zo mooi de kleur ook is zo giftig is het. Je hoeft daar geen lichaamsdeel in te steken want als die er dan niet afbrandt dan wordt ie wel weggevreten door het sterke zuur. Ik denk dus ook dat mijn stokje geen lang leven is beschoren in die zure rivier. De grootste kookpot bovenop was een waterbassin met een diepte van wel 60 meter en een temperatuur van meer dan 70 graden Celcius. De damp sloeg je gewoon in de ogen dat lang kijken je wel verging. Omdat de vulkaan nog steeds actief is moet je als de donder wegwezen als de sirenes gaan loeien. Daar wordt je ook telkens op gewezen. Nou gebeurt dat niet vaak maar het geeft je wel weer een goed gevoel als je weer in de auto zit op weg naar minder actieve delen. Roken was er ten strengste verboden en dat was maar goed ook want door de hitte is het daar kurkdroog. We vonden het allen zeer de moeite waard en vinden dit echt een must voor bezoekers van deze regio. Na deze spannende tocht, noem het even de dans op de vulkaan, met een ervaring rijker en ik een stokkie armer gingen we weer richting backpackers hotel. De vulkaan was niet geexplodeert dus waren wij de dans ontsprongen. Na een korte pauze zijn we naar een Irish Pub geweest voor een goede maaltijd, een lekker drankje en een potje goede muziek. Omdat we de nacht er voor al niet te veel geslapen hadden zijn we vandaag maar vroeg naar het bed gegaan. Even weer wat rust inhalen zo maar te zeggen. 
Dag 10
Dat  op tijd naar bed gaan bleek een goede keus te zijn geweest daar we allemaal tot de volgende morgen door hebben geslapen. Dit keer zonder de opwindende geluiden en een gesloten raam bij Sandra en Harrie voorkwam het binnendringen van de penetrante geuren uit de gaarkeuken beneden. Nu we allen weer monter en opgelucht zijn, ook al omdat we daar weer weg mogen kunnen we weer een stuk verder afzakken. Dat een contole rondje om de auto nu al tot de vaste rituelen behoort zul je wel begrijpen na het akkefietje met de band. We zouden nu vertrekken naar Taupo, een plaats die gelegen is aan het Taupo-meer. Een meer dat zich in een krater van een vulkaan bevindt. Hoe mooi het landschap waar we door heen kachelden ook is, je raakt er wel enigzins aan gewend. Het was dan ook goed om nu op een geheel ander terrein te komen. Het dorp met het meer, gelegen tussen een aantal vulkanen bood voor ons weer nieuwe perspectieven. Omdat we nog niet hadden ontbeten hebben we in Taupo aangekomen daar maar eerst aan gewerkt. We hadden graag buiten in het zonnetje gezeten maar de straffe wind had ons de ommeletten om de oren laten vliegen en zelfs de koffiekoppen van tafel geblazen. Dus werd er binnen gegeten, terwijl we daar nog de wind konden voelen. Dat maakt het dan ook direct een stuk kouder. Het was dan ook goed dat we de black jackets hadden meegenomen. Na ons buikje gevuld te hebben zijn we naar ons nieuwe onderkomen gereden, een plek genaamd de Chantilly's Motor Lodge. We waren eigenlijk wel te vroeg voor het inchecken maar de vriendelijke en grappige eigenaar liet ons alvast in de kamers door de magic words te spreken tegen de schoonmaakster. Wat is dat dan een fijn gevoel als je van zo'n hol, weer in een lekkere volledige kamer komt. Waar je fatsoenlijk naar het toilet en douche kunt, zonder eerst allerlei lange haren te hoeven verwijderen om niet over de nek te gaan. Daarbij zijn we toch echt wel wat gewend... Vandaag zouden we het kalm aan doen, even gaan shoppen en dan relaxen. Dat shoppen deden we bij de Pak-en-Save. Een supermarkt die te vergelijken is met de Markro. Hoge stellingen met van alles der op en der in. Dat het hier erg druk was hoeft ook geen nadere uitleg als ik vertel dat de prijzen hier vergeleken met de andere supermarkten laag waren. Zelfs de sigaretten bleken hier tenminste 10 dollar goedkoper. We hebben onze boodschappenkar dan ook boordevol gepakt. Terug in onze studio's, ja zo heten die dingen nu eenmaal zijn we bij Trudy en Harrie lekker gaan chillen, dat woord kende ik nog niet, maar volgens Sandra is dat lekker niks doen. Nu hebben we wel wat gedaan nl. koffie met gebak en een biertje nuttigen maar misschien hoort dat ook wel bij dat begrip. We zullen de jeugd straks wel eens raadplegen. Uiteindelijk is dat chillen overgegaan in slapen in een heerlijk bed. Wel jammer dat de stevige wind, buiten dus, ons af en toe wakker rammelde. Maar in zo'n bed val je gelukkig binnen de kortste keren wel weer in slaap.