Twee uitersten en bezoek bij Familie Tenhagen

5 januari 2020 - Rotorua, Nieuw-Zeeland

Dag 7 en 8
Vandaag werd het weer tijd om naar het zuiden af te zakken. We wilden naar Rotorua, een plaats die erg bekend en dicht in de buurt ligt van Reporoa waar de familie Tenhagen woont. Omdat het een lange rit zou worden zijn we natuurlijk op tijd vertrokken. Wil je immers effectief zijn dan moet je 's morgens vroeg beginnen. Je hebt dan ook het voordeel dat het nog betrekkelijk koel is zodat je het beter kunt uithouden in onze toch al overvolle auto. Dat bleek ook erg verstandig daar we  onderweg een aantal keren in de file kwamen te zitten. Ook hier gebeuren helaas ongelukken waarbij ik ook te hard rijden wil noemen. De wegen zijn door de heuvels niet altijd overzichtbaar en het kronkelt nogal. Een eindje onder Auckland, zagen we aan de rechterkant, voor wie de films de Lord of the Ring of The Hobbit heeft gezien, het bekende landschap. Eén van de plekken van de opnames is in Matamata, rechts naast Hamilton.  Hoef dan ook niet te vermelden hoe prachtig het hier is. Af en toe werd er natuurijk gestopt voor een pauze om bij te komen. Tijdens één van deze pauzes hebben we een warme maaltijd tot ons genomen bij een pas geopend restaurant. We moeten eerlijk zeggen dat ze hier niet zuinig waren geweest met de ingrediënten. Het panneermeel op de gefriteerde kipstukjes was rijkelijk aanwezig, de bowl zat vol friet die ook nog eens flink gezout was, en de rauwkorst had de vorm van een berg. Dat krijg je dan als ze mensen niet te kort wilt doen. Tevens hebben ze dan behoefte aan een extra drankje.. In Rotorua bij het door Sandra aangekomen vakantiehuisje bekroop ons een angstig gevoel. Dit kon toch niet waar zijn, zo'n mooi huisje voor die prijs en dat midden in Rotorua. Gelukkig bleek het toch te kloppen en mochten wij intrekken in dit vakantiehuisje met alles erop en eraan. Zo'n luxe hadden wij nog niet eerder gehad, we vroegen dan ook gelijk of we er nog een dag bij konden boeken. Dat was helaas niet mogelijk, deze was totaal volgeboekt tot eind februari. Wij hadden geluk gehad omdat een andere huurder moest annuleren. Ook deze moest wel het volle pond betalen, vandaar dat wij dit tegen deze geringe prijs konden krijgen. Nou ja wij hadden ook al een keer pech gehad, dus mocht dit ook wel een keer. Omdat we hier weer de beschikking hadden over een wasmachine en droger werd daar meteen gebruik van gemaakt. Na het halen van de boodschappen werd de koelkast in deze prachtige designerwoning ook maar gevuld. Door het oponthoud onderweg waren we behoorlijk afgeknapt en wilden liever weer een goede planning maken dan op pad te gaan naar de diverse bezienswaardigheden. Harrie t L nam nog even contact op met de familie Tenhagen om een afspraak te maken en samen werd er een plan van aanpak opgesteld voor de volgende dagen. We hadden ons voorgenomen ook maar een plek te charteren voor meerdere dagen zodat we niet steeds hoefden te pakken. Harrie en Harrie weten wel aardig goed hoe ze de koffers op de juiste wijze in de Nissan moeten stouwen maar het blijft een heel gesleep. Nadat de plannen gesmeed waren konden we ons ten ruste leggen om de volgende ochtend weer fit te zijn voor de komende activiteiten.
Dag 8
 Vanochtend wakker geworden met het gevoel, verdorie nu moeten we uit dit mooie huisje... Maar ja ook dat hoort er bij. Er zijn natuurlijk nog wel meer van deze huisjes maar die kosten in dit hoogseizoen zo'n kapitaal dat we daar van af zagen. Ondertussen heeft Sandra de titel verkregen van meester booker. Ja, ik ben die nu echt wel kwijt!  Hadden we zo veel plannen, ontdek je dat de rechterachterband van de Nissan plat staat. Daar gaan ze dan.. de wilde voornemens. Eerst een reservewiel monteren, je weet wel zo'n thuiskomer, iets groter dan een kruiwagenwiel maar net zo smal. Met dat bandje konden wij in ieder geval niet thuiskomen. Zeker niet met al onze lading. Dan maar naar de bandenspecialist om deze te laten plakken. He, heb je zoveel gereedschap in je koffer maar net geen bandenplug en een compressor, de volgende keer toch nog iets meer meenemen. De heren Harrie en Harrie op weg naar de bandendokter en wij op de koffers passen. Natuurlijk hadden we de hulp in kunnen roepen van Omega, onze autoverhuurder, maar dat had ons tenminste 165 dollar gekost. Volgens Harrie G, kun je dan beter 2 nieuwe banden kopen, heb je ook nog eens een goede extra reserveband. Maar ja waar moet je die dan weer laten, de kofferbak is al vol, en in de passagiersruimte is ook geen enkele plek meer vrij. Misschien had ie nog boven op de motor gekund want zo groot was deze ook weer niet. Toch hebben we dat maar niet gedaan. De bandenspecialist zat dicht in de buurt en de band werd in no time voor 20 dollar gerepareerd. Dat was dan wel weer een meevaller. Ons programma werd aangepast, we gingen nu maar eerst naar the Red Woods. Reusachtige bomen van wel 60 a 70 meter met een doorsnede van wel 3 meter. Een wandeling van een paar kilometer door een prachtig woud dat volgens ons ook gebruikt is bij de opnames van the Lord of the Rings. Als je zo'n boom zou kappen zou je wel een jaar kunnen stoken, als je het tenminste zou kunnen hakken. Boven in de boomtoppen hadden ze een heel circus opgehangen waar je voor een paar centjes op de kopjes van de mensen die er onder liepen kon kijken. Moet je natuurlijk geen hoogtevrees hebben. Je kunt natuurlijk ook wel iemand op z'n schedel spugen maar daarvoor betaal je toch geen 30 dollar, tenminste wij niet. Op de heenweg naar dit forrest hadden we de optrekkende damp van een aantal geysers gezien, die wilde we natuurlijk ook nog even bezichtigen. Bij het Maori dorp, Maori Village waren een aantal van deze betrekkelijke kleine warmwaterfonteinen te zien. In het verleden waren deze wel veel "machtiger" geweest maar door de energiewinning uit deze thermale bronnen nemen zij in kracht af. Dat is ook een hot item, wel erg toepasselijk in deze context, omdat de Maori's in hun dorp de bron  willen behouden zoals die eigenlijk was. Het dorpje, je moet je niet zo'n dorpje voorstellen uit vroegere tijden maar meer het aanzien van een woonwagenkamp stelde verder niet zoveel voor. Het enige gebouw dat er uitstak, kijkende naar de verf was het café. Mooi geel gestreken en erg opvallend t.o.v. de overige bouwwerken die al jaren geen verf meer hadden gezien. Dat daarentegen de verf op de huid van de bewoners van Nieuw Zeeland wel weer rijkelijk wordt gebruikt is natuurlijk de traditie. Tatoeages hoort bij de cultuur. Een aantal jongens die in een verwarmd beekje hun zwemdiploma probeerden te halen nodigden ons uit om ook een sprong in het diepe te wagen. Daar hebben we ons maar niet op in gelaten. Na een bezoek aan de Mac Donald zijn we naar Reporoa gereden waar de familie Tenhagen woont. Al snel zagen we dat we het juiste adres hadden want alles zag er zo netjes en  verzorgd uit. Glad umt thoes zouden wij zeggen, een prachtig huis met een tuin waarvan het gazon netjes was gemaaid. Marjo, Nicky en Rutger, kwamen net terug van het boodschappen doen in Rotorua en vingen ons buiten al op. Alfons verwelkomde ons bij de voordeur en samen hebben we lekker bijgepraat onder het genot van een kop koffie en een lekkere oliebol. Die was deze jaarwisselen tot nu toe nog aan onze neus, of in dit geval liever onze mond, voorbij gegaan. Samen hebben we naar de oude schoolfoto's van de toenmalige 6de klas gekeken. En waarempel Alfons en ik zaten in de zelfde klas, ook waren we samen met Harrie G op de schoolreisjes naar Limburg en Amsterdam geweest. Harrie G bleek weer familie te zijn van Marjo, de moeders waren immers zussen die ook nog eens veel op elkaar leken. Het gezin Tenhagen woonde daar al vanaf 2001 en hadden  o.a. een melkveebedrijf van zo'n 200 koeien. Alfons melkte  al deze koeie alleen, dat wil zeggen met behulp van 22 apparaten. In anderhalf uur tijd wist hij de melk in de tank te krijgen. Zeg maar zo'n 7 a 8 minuten per koe dus. De koeien hoefden niet in de loopstal want de winters zijn zeer matig, het vriest er nauwelijks dus de kans dat de melk vastvriest in de tepel is niet zo groot. Rutger de zoon van Ben Tenhagen was met zijn vriendin Nicky ook daar op bezoek en gaven net als Marjo en Alfons ons waardevolle tips voor de verdere excursies. Tegen melktijd, zo'n uur of vier zijn wij weer richting onze nieuwe locatie in Rotorua gereden. Zo tegengesteld het hier allemaal is zo tegengesteld was ook de locatie die we nu hadden geboekt. Een backpackers hotel met welliswaar 2 slaapkamers met 2 en 3 bedden maar geen eigen keuken, geen eigen toilet, geen eigen koelkast etc. Zonder koelkast kun je geen boodschappen koel houden en een lauw biertje mogen ze in sommige landen lekker vinden maar bij ons krijgen we er dat niet door. Dan maar even een rondje door de wijk. Toen viel ons pas op dat we in een Aziatische wijk zaten. Er werd zelfs al gesproken van Chinatown.. hoewel het zeker niet allemaal Chinezen waren. Zoals altijd is er wel ergens een kroeg, die hebben we dan ook maar bezocht en genoten van een heerlijk koel drankje. Daarna terug naar de slaapzalen om te gaan slapen daar er verder ook niet veel te doen viel. Van die slaap kwam op beide kamers niet veel terecht. Bij Sandra en Harrie liep de afvoerpijp van de keukenafzuiging pal langs het raam waardoor de bijzondere etenslucht daar naar binnendrong. Dat er in die gezamenlijke keuken de raarste gerechten worden bereid hadden we die avond al gezien. Voor ons totaal onbekende maar zeker Aziatische gerechten gezien, nee beter geroken naar de lucht die daar in de keuken, zeg maar hele toko hing. Het was voor ons dan ook direct duidelijk dat we daar niet gingen koken, laat staan eten. Bij ons op de kamer kwam er eerst niet veel van het slapen daar in de kamer ernaast hevig de liefde werd bedreven. De publieke dame gilde maar steeds dat zij zo veel van haar klant hield. Maar goed, we hebben de oordoppen in gedaan en hebben hen mooi hun  gang laten gaan. Puur natuur om zo maar te zeggen. uiteindelijk zijn we toch vermoeid in slaap gevallen, en persoonlijk denk ik dat de buren dat uiteindelijk ook wel zijn. Als je deze locatie vergelijkt met die van daarvoor kun je echt wel spreken van twee uitersten. 

Foto’s

6 Reacties

  1. Martin en Margriet:
    6 januari 2020
    Hallo Benny en reisgenoten, wat een belevenissen weer..als jullie weer thuis zijn, kunnen jullie dus mooi weer herinneringen ophalen bij een LOTR film..maar nu eerst nog meer avonturen beleven..
  2. Theo meenhuis:
    6 januari 2020
    Een prachtig verhaal schitterend ,op naar het volgend avontuur .
    We zijn benieuwd wat jullie dan weer beleven . Geniet er van .
  3. Theo meenhuis:
    6 januari 2020
    Mooi verslag ja het is een prachtig land
  4. Baarnd:
    6 januari 2020
    Mooi verslag Baarnd...met een paar foto's d'r bie zol het nog mooier wearn !
  5. TruSanHarHarBen:
    6 januari 2020
    Hoi Baarnd,
    Het verhaal dat schrijf ik gedurende de dagen ook zonder internet. Daarna moet alles weer worden geplaatst als we fatsoenlijk online kunnen. De foto's, die op diverse telefoons en camera's zijn opgeslagen moeten eerst op de computer worden gezet en dan worden bekeken en dan worden geüpload. Dit alles neemt erg veel tijd in beslag, dat zou jij als kenner moeten weten, zodat ik me voornamelijk richt op de tekst. We willen per verhaal niet meer dan 3 a 4 foto's plaatsen omdat er achteraf ook nog een presentatie volgt. gr. Benny
  6. Baarnd:
    6 januari 2020
    Nu snap ik het Baarnd, ik weet uit ervaring dat uploaden veel tijd in beslag neemt. Als ik het doe duurt het maanden...jaren is zelfs beter uitgedrukt ! Volle skik vedan en bekiekt ok nog volle !
    Baarnd.