Cultuur snuiven, varen en treinreis

Dag 13
Vanmorgen lekker ontbeten in ons appartement in Wellington en daarna afscheid genomen van onze Nissan, die af en toe wel wat moeite had om ons allen verder te krijgen en wat bekrompen was uitgevoerd maar toch voelde het als een afscheid van een goede vriend. Wel fijn dat dank zij Harrie t L zijn uitstekende rijvaardigheden en dit karretje wij overal veilig konden komen. Dan rest je ook niks anders dan met de benewagen verder. Na deze aflevering, God het lijkt wel een soap, de stad in om wat cultuur te snuiven. De stad ligt op het uiterste zuidelijke tipje van het noordelijke eiland aan de Pacific. Het is dan ook prachtig om te wandelen langs de kade waar van alles te zien en te doen is. Overal zitten straatmuziekanten hun inkomen te verzamelen en kun je prullen kopen voor een hoop geld. Wij hadden ons voorgenomen een bezoek te brengen aan het  Te Papa Tongarewa. Een prachtig museum over het ontstaan van Nieuw Zeeland, de oorspronkelijk bewoners en de flora en de fauna. Laat het ook nog een keer gratis zijn. Daar snapten wij dan weer niks van. Zo'n groot museum met meerdere etages en dat voor noppes. Nou ja, we snappen hier wel meer niet in de voor ons omgekeerde wereld. We konden hier de uitgestorven loopvogel, de Moa bezichtigen, welliswaar opgestopt maar wel mooi om te zien. De Maori's hebben deze vogels allen opgegeten mede doordat ze niet konden vliegen en ondanks dat ze hard konden rennen niet bedacht waren op de hinderlagen. Daarnaast leefden er hier geen zoogdieren zodat de menukaart erg kort moet zijn geweest. En zo'n Moa-boutje nodigt natuurlijk wel om gegeten te worden. Dan kun je ook pas spreken over een hele kluif, want zo'n boutje weegt al snel 30 kg. Een animatie toonde het ontstaan van de regio, door de diverse vulkanische activiteiten door de eeuwen heen. Het ontstaan van het meer Taupo, waar we net daarvoor waren geweest was ook mooi te zien. Eigenlijk hadden we meer dan een middag nodig om alles te kunnen zien, daar we dat niet  hadden hebben we besloten ook nog andere cultuur te snuiven. Dat deden we bij de Munich Biergarten. Of ons dat beviel mag je zelf bedenken, ik wil alleen zeggen dat we er een hele tijd hebben gezeten en al behoorlijk bruin waren geworden. Op de terugweg hebben we nog even een pizza van 50 cm doorsnede meegenomen om die in het appartement te verorberen. Daarna was het alweer bedtijd want de volgende ochtend was het uiterst vroeg opstaan. Voor ons is half 6 opstaan hier wel erg vroeg. Maar wat moet dat moet, als je tenminste op tijd wilt zijn om met de boot richting het zuider eiland te vertrekken. Als je je dan verslaapt, mis je de boot. Volgens mij is iedereen snel in slaap gevallen want na zo'n middagje slenteren en op een zonnig terrasje met de nodige biertjes te hebben gezeten is het goed rusten.

Dag 14
De wekker maakte iedereen op tijd wakker en na een sneetje boterham vertrokken we richting de ferry voor de overtocht naar het zuider eiland. Deze ferry, de Bluebridge vaart van Wellington naar Picton en visa versa. Weer even inchecken een boarderpass, een soort doorgeefstokje,  halen en dan varen met die handel. Deze grote jongens varen maar een paar keer per dag en kunnen dus heel wat voertuigen in hun buikje laden. Dat is wel iets anders dan het veerpondje bij Pannerden. Je kunt er zelfs in één van hun bioscoopjes zitten, alhoewel je volgens Sandra nekpijn moet krijgen als je de film fatsoenlijk wilt zien daar de stoelleuningen erg hoog zijn. Dat neemt niet weg dat je er lekker in kunt zitten om weg te dromen. Dat kan soms nog beter zijn dan de beste film. Eigenlijk is de afstand van Wellington naar Picton aan de overkant op de kaart gezien niet eens zo ver, ware het niet dat het een soort van fjorden zijn waar ze tussendoor moeten varen. Je mag er ook buiten op het dek staan zodat we mooie foto's konden maken, tenminste als de deining het toe liet. Eten en drinken is er in overvloed maar de snelheid waarmee dit aangereikt wordt laat te wensen over. De gerechten komen enigzins koud op tafel aan en dat is iets minder als je een warme hap hebt besteld. Dat je op het herentoilet letterlijk in een plasje staat is ook niet zo verwonderlijk. Door de deining wordt er continue geswaffeld, mocht je deze betekenis niet kennen dan moet je je maar voorstellen als je op een schommel met een gieter een kopje wilt vullen. Daarbij gaat de boot niet alleen op en neer maar deint ook zijwaarts. Een ideale plaats voor swaffelaars dus... Ze moesten het staan hier gewoon verbieden, de dames zullen nu het zeker met me eens zijn. Ondanks dat beetje nattigheid was het een mooie tocht en kwamen we na ruim drie uur aan in Picton, onze eerste plaats op het zuider-eiland. Vanaf de ferry werden wij met een shuttlebus naar het treinstation gebracht zodat we onze tocht nu met de trein konden voortzetten. Jawel, met de trein, en niet zo maar een treintje. Nee we hadden de Coastal Pacific geboekt. Een zeer bekende treinreis die o.a. van Picton naar Christchurch gaat. Daarbij ligt het traject grotendeels aan de oostkust van het eiland. Meteen valt het je dan op dat de natuur hier veel ruiger en anders is dan op het noordelijke deel. De tocht ging over 175 bruggen en door 21 tunnels en dat met een snelheid die varieerde van 40 tot 100 km per uur. Je kon zelfs vanuit een open wagon perfecte plaatjes schieten, dus zijn er heel wat foto's gemaakt. Door het schommelen van de trein en de binnendringende zon dreig je al snel weg te drijven naar dromenland. Wil dan ook echt wel toegeven dat ondanks het mooie uitzicht wij af en toe een oogje hebben dichtgeknepen.. Daarbij moet je ook weten dat de tocht zo'n 6 uur in beslag nam, dan kun je moeilijk telkens geconcentreerd blijven. Lijkt mij overbodig om te vermelden dat ook hier gegeten en gedronken kon worden en dat de problematiek van je weet wel ook hier een rol speelde al hoewel in mindere mate. In Christchurch aangekomen werd er een taxi geregeld en werden wij op onze bestemming gebracht. We hadden deze keer gekozen voor een heel huisje met alles er op en er aan. De sleutel lag gewoon buiten in de bloempot, ja je leest het goed, in de pot en niet naast of onder de pot. De mensen schijnen hier nog een beetje vertrouwen in elkaar te hebben of ze zijn er van uit gegaan dat wij niet verder zouden kijken dan onze neus lang is. Eigenlijk onvoorstelbaar dat je in iemands anders woning komt die je totaal niet kent en die je gewoon alles toevertrouwd. Omdat we geen auto meer hadden moesten we wel even een heel eindje lopen om onze boodschappen te doen. Dan merk je dat het hier lang niet zo heuvelachtig is dan op het noordereiland. Daar was een wandeling van 2.5 km een echte uitdaging vergeleken met hier. Je hebt hier het voordeel dat de grotere supermarkten tot 's avonds 11.00 uur open zijn. Wij konden dat nog net redden. Vol beladen zijn we naar ons huisje terug gegaan om daarna maar meteen weer te genieten van de nachtrust.