Winkelen bij The Palm en Mount Cavendish

Dag 17 
Na een overheerlijke nachtrust een ontbijtje met koffie, de nodige sigaretjes zijn we op stap gegaan naar The Palm. Alvorens daar over te verhalen moet ik nog wel even melden dat nabij onze villa Kakelbont een auto was opengebroken. Daar wij die nacht niks hadden afgesloten, alle deuren en ramen waren open gebleven hebben we deze keer het alarm maar ingeschakeld. Jawel een echt alarm, geen emmer die op je hoofd valt als je de deur opent of een plank die je bij het openen van een raam voor je hersens krijgt, nee eentje met een 4 cijferige code. The Palm is een winkelcentrum nabij de wijk waar wij hier in Christchurch wonen. Ons navigatieapparaat gaf aan dat het een wandeling zou zijn van zo'n 10 minuten maar als je er naar toe loopt overkomt je het gevoel dat het wel eens verder kon zijn of ze bedoelen sprinten i.p.v. wandelen. Als je er eenmaal bent wordt je beloond met mooie winkels, restaurants, een grote bios en nog veel meer. Daar kun je je wel een middagje vermaken... Daar de temperatuur gedaald was is het ook nog eens goed om te weten dat het overdekt is. Lijkt wat op de Bijenkorf en dat soort passages in de grote steden. Wij hebben daar dan ook o.a. onze souveniers gekocht. Ook hebben we er heerlijk gegeten en zijn daarna terug naar ons huisje gegaan, wat zeg ik.., onze villa gegaan om twee fietsen van de schoonmaakster in ontvangst te nemen. Die mochten we van de eigenaren gebruiken voor de ritjes naar de supermarkt enz. Het waren wel wat gammele beestjes maar goed we waren allang blij dat we hiervan gebruik mochten maken. We hebben deze dan ook direct aangewend om onze vloeistofvoorraad aan te vullen. Welke vloeistof dat is.. dat is voor jullie minder van belang dan voor ons want ja een slaapmutsje heb je nu eenmaal nodig als je telkens in een ander bed komt. Sandra en Harrie t L hebben nog even lekker in de Jaccuzi gezeten, dat had ik ook wel gewild maar ik was bang dat ik met mijn nieuwe heupen er misschien wel in, maar er nooit meer was uitgekomen. Normaal staat er wel een trapje of zoiets maar het enige wat er stond was een gammel verrot krukje waar een verdorde plant op stond. Ik dacht daar waag ik me niet aan. Dat je ook van het slenteren, winkelen en zelfs niks doen moe kunt worden blijkt wel uit het feit dat we 's avonds gemiddeld genomen vroeger naar bed gaan dan gewoonlijk thuis. Daarnaast slapen we ook nog langer, volgens Trudy zijn we er gewoon aan deze rust toe. Persoonlijk denk ik ook dat ze volkomen gelijk heeft want ook van een vakantie kun je behoorlijk vermoeid raken. Daarnaast zijn we ook al geen 18 jaar meer en hebben we zoals wij dat  zeggen de knollen nog wel een keer op. Wat dat betreft past die oude villa wel bij ons... En die bedden, die liggen gewoon zalig, dus op tijd naar bed gaan is geen ramp. We slapen er in als rozen, hoewel ik nog nooit een roos heb zien slapen.
Dag 18
Goed uitgeslapen hebben we weer eens lekker ontbeten en eerst alle huishoudelijke zaken verricht zoals het opruimen etc. Daarna maar voor de verandering eens de bus gepakt richting het centrum van Christchurch. Dat het openbaar hier goed geregeld is mag ook wel eens worden gezegd. Om de 10 minuten snorde er zo'n ding langs. Dat je ondanks het feit dat je bij de bushalte staat wel aan moet geven dat je meewilt was wel nieuw voor ons. Achteraf wel begrijpelijk want er lopen meerdere bussen, maar die hebben allen weer een andere bestemming. Nou zijn wij natuurlijk erg onderlegd dus pakten wij direct de goede bus. In deze bussen kun je nog gewoon cash betalen wat het voor globetrotters zoals ons weer gemakkelijk maakt. Geen OV-kaart, scannen of zoiets, gewoon betalen, gaan zitten, mond houden en rijden. Op het busstation, wel weer een modern station moesten we overstappen op de bus naar de berg die we wilde bezoeken. Dat we Mount Cavendish niet wilde beklimmen hoef ik niet uit te leggen, een kabelbaantje is dan toch wat eenvoudiger om de top te bereiken. De Gondola bracht ons in twee van die gondels, zeg maar schuitjes een kilometer verder naar boven. Wat een prachtig uitzicht! Werkelijk in één woord fantastisch. We hadden al gehoord dat dit mooi zou zijn maar zien is geloven. Dit vonden wij in ieder geval meer dan de moeite waard. Wij hebben dan ook weer vele mooie plaatjes geschoten op de weg naar boven. Dat komt niet vaak voor dat je  mooie plaatjes kunt schieten op weg naar boven.... Op de top aangekomen konden wij uitstappen en vanuit het bouwwerk daar, de gehele omgeving van bovenaf bekijken. Zowel de stad beneden als ook de haven en de  oceaan. Onbeschijflijk, dus doe ik geen poging. In het restaurant hebben we een lekker gebakje met een kop cappucino genomen om het behalen van de top te vieren. Op de  3de etage werd ons nog een virtuele tijdreis aangeboden. Een tochtje door donkere gangen op een soort van elektrisch aangedreven kerkbank. Nou moeten we er wel bij vertellen dat het een dubbel kerkbank was en dat we er met ons allen in konden. Daarmee was dit kerkje geheel gevuld, dat kun je van vele andere kerkbanken niet zeggen. De rit, vol automatisch, was eigenlijk voor kinderen bedoeld maar daar het gratis was wilden wij dat ook niet missen. Hier werd wederom het ontstaan van het eiland, de ondekkingreizigers, en de prestaties van Nieuw Zeeland getoond. Leuk om te zien, maar niet te vergelijken met het plaatje buiten. Daarna zijn we weer begonnen aan de afdaling. Stelt niet zo veel voor, als je weer middels een gondel over een staalkabel naar beneden gaat. De zwaartekracht helpt dan ook nog een beetje mee zodat ook dit in zo'n Zwitsers kuipje een fluitje is van een cent. Beneden gekomen werden we verrast met hele mooie foto's. Dat kan ook niet anders want we stonden er zelf op. Ja, dan koop je toch zo'n foto want zulke schatjes zie je niet vaak. Dat deze fotografen meer verdienen dan de gondelbedrijvers is ook niet zo verwonderlijk. De trip naar de city werd voortgezet met de Redbus. We moesten wel een nieuw kaartje kopen want de vorige was maar 2 uur geldig. De terugweg ging nogal onstuimig, zo erg zelfs dat na een behoorlijke bump, de stalen vuilnisbak van zijn ophanging vloog. Iedereen schrok zich een hoedje. Harrie G, wist het stalen monster weer netjes te bevestigen wat resulteerde in een applaus van iedereen inclusief chauffeur voor deze heldendaad. Harrie knikte bescheiden en nam weer plaats op zijn stoel  alsof het zijn dagelijk s werk was. In de city aangekomen zijn we naar de New Regentstreet gelopen. Dit is de straat in Christschurch die je moet hebben gezien. Dat het straatje door de aarbevingen van de laatste jaren wel erg kort is geworden doet niet terzake. De oude citytrams, zo'n 4 a 5 verschillende exemplaren rijden er om het half uur door. Hoe we dat weten.... We hebben 2,5 uur bij de beste kroeg gezeten en toen zijn er 5 gepasseerd, dus met niet al te veel rekenwerk... De terugweg naar onze villa duurde qua busreis erg kort. Dat kwam mede doordat we het bushokje niet zo goed konden vinden. We waren al een heel eind in de richting gelopen zal ik maar zeggen. Thuisgekomen in onze villa, werd er lekker gegeten, nagepraat en voordat we het wisten zakten onze oogleden alweer over onze oogbollen. Het is alsof de zwaartekracht hier sterker is dan bij ons... Niemand vond het dan ook erg om op tijd te vertrekken naar die overheerlijke bedden in de goed geventileerde slaapkamers. Dat die ventilatie eigenlijk niet bewust is maar gewoon komt doordat de keet zo lek is als een mandje doet niet ter zake. Hier blijft een geurtje in ieder geval niet lang hangen... Misschien mede door deze continue luchtstroom vielen we snel in slaap.